Thierry Meyssan
Nicolas Sarkozy kişiliğiyle değil, eylemiyle yargılanmalıdır. Ancak eylemi kendi seçmenlerini bile şaşırttığında, biyografisine ayrıntılı olarak bakmak ve onu iktidara getiren ittifakları sorgulamak meşrudur. Thierry Meyssan, Fransa Cumhuriyeti Cumhurbaşkanı’nın kökenleri hakkındaki gerçeği yazmaya karar verdi. Bu makalede yer alan tüm bilgiler, yalnızca sorumluluğu üstlenen yazar tarafından bildirilen iki isnat hariç, doğrulanabilir.
François Mitterrand ve Jacques Chirac’ın uzun dönem başkanlıklarından bıkan Fransızlar, ülkelerini yeniden canlandırmak için onun enerjisine güvenerek Nicolas Sarkozy’yi seçtiler. Yıllarca süren hareketsizlik ve modası geçmiş ideolojilerle bir kopuş umuyorlardı. Fransız ulusunun üzerine kurulduğu ilkelerden koptular. Bu “hiper-başkan” tarafından hayrete düşürüldüler, her gün yeni bir dosya ele geçirdiler, ona sağı ve solu emdiler, tam bir karışıklık yaratana kadar tüm yerleri salladılar.
Büyük bir hata yapan çocuklar gibi, Fransızlar da hasarın boyutunu ve naifliklerini kabul etmek için bahaneler bulmakla çok meşguller. Nicolas Sarkozy’nin gerçekte kim olduğunu görmeyi daha da reddediyorlar, çünkü bunu uzun zaman önce fark etmeleri gerekiyordu.
İnsan becerikli odur. Bir illüzyonist gibi, özel hayatını şovda sunarak ve insan dergilerinde poz vererek, siyasi kariyerini unutturacak noktaya kadar dikkatlerini dağıttı.
Bu makalenin anlamını anlayalım: Mesele Bay Sarkozy’yi ailesi, dostça ve mesleki bağları nedeniyle suçlamak değil, yanlış bir şekilde özgür bir adam seçmeye inanan Fransızlarla bağlarını gizlediği için onu kınamaktır.
Bugün herkesin ABD ve İsrail’in ajanını görmeyi kabul ettiği bir adamın nasıl Gaulle’cü partinin lideri, sonra da Fransa Cumhuriyeti Cumhurbaşkanı olabileceğini anlamak için geri dönmeliyiz. Çok geride. Bugün intikamlarını alan kahramanları sunacağımız uzun bir sapmayı ödünç almalıyız.
AİLE SIRLARI
II. Dünya Savaşı’nın sonunda, ABD gizli servisi, Amerikan limanlarının güvenliğini kontrol etmek ve Sicilya’daki Müttefik çıkarmasına hazırlanmak için İtalyan-Amerikan vaftiz babası Lucky Luciano’ya güvendi. Luciano’nun ABD servisleriyle temasları Frank Wisner Sr. aracılığıyla ve daha sonra “vaftiz babası” serbest bırakıldığında ve Korsikalı “büyükelçisi” Étienne Léandri aracılığıyla İtalya’ya sürgüne gittiğinde geçti.
1958’de, Cezayir’de Kuzey Afrika’yı Sovyet etkisine açacak olası bir FLN zaferinden endişe duyan ABD, Fransa’da bir askeri darbeyi kışkırtmaya karar verdi. Operasyon, CIA’in Planlama Direktörlüğü (teorik olarak Frank Wisner Sr. başkanlığında) ve NATO tarafından ortaklaşa organize ediliyor. Ancak Wisner zaten bunamaya batmış durumda, bu yüzden darbeyi denetleyen halefi Allan Dulles. Cezayir’den Fransız generaller, Paris’in sivil iktidarı üzerinde baskı uygulayan ve onu güç kullanmaya gerek kalmadan General De Gaulle’e tam yetkileri oy vermeye zorlayan bir Kamu Güvenliği Komitesi kurdular [1].
Bununla birlikte, Charles De Gaulle Anglosaksonların manipüle edebileceklerine inandıkları piyon değildir. Başlangıçta, bir Fransız Birliği içindeki denizaşırı bölgelere büyük bir özerklik vererek sömürgeci çelişkiden kurtulmaya çalıştı. Ancak Fransız İmparatorluğu’nu kurtarmak için artık çok geçti, çünkü sömürgeleştirilmiş halklar artık metropolün vaatlerine inanmıyor ve bağımsızlıklarını talep ediyorlardı. Ayrılıkçılara karşı şiddetli baskı kampanyalarını başarıyla yürüttükten sonra, De Gaulle bariz olana teslim oldu. Nadir siyasi bilgelik göstererek, her koloniye bağımsızlığını vermeye karar verdi.
Bu yüz yüze dönüş, onu iktidara getirenlerin çoğu tarafından ihanet olarak deneyimlenir. CIA ve NATO daha sonra başarısız bir darbe ve kırk suikast girişimi de dahil olmak üzere onu ortadan kaldırmak için her türlü komployu destekledi [2]. Bununla birlikte, bazı destekçileri siyasi evrimini onaylıyor. Charles Pasqua’nın etrafında, onu korumak için bir milis gücü olan SAC’yi yarattılar.
Pasqua hem Korsikalı bir gangster hem de eski bir direniş savaşçısıdır. Yasak sırasında servetini kazanan Kanadalı bir yağmacının kızıyla evlendi. Yasaklı bir alkol olan absinthe’yi pazarladıktan sonra, anisette satarak kendisine saygı duyan Ricard şirketini yönetiyor. Bununla birlikte, şirket, Cenevizlilerin İtalyan-New York ailesi, Lucky Luciano’nunki ile bağlantılı olarak her türlü kaçakçılık için bir örtü olarak hizmet vermeye devam ediyor. Bu nedenle Pasqua’nın Étienne Léandri’yi (“Luciano’nun elçisi”) büyük silahlar toplamaya ve Gaullist milisleri kurmaya çağırması şaşırtıcı değildir [3]. Üçüncü bir adam, SAC’nin oluşumunda büyük rol oynadı, De Gaulle’ün eski koruması, Achille Peretti – aynı zamanda bir Korsikalı.
Böylece savunulan De Gaulle, panache ile ulusal bağımsızlık politikasını çizdi. Atlantik kampına üyeliğini doğrularken, Anglosakson liderliğini sorguladı. Birleşik Krallık’ın Avrupa Ortak Pazarı’na girmesine karşı çıktı (1961 ve 1967); Kongo’da BM kasklarının konuşlandırılmasını reddetti (1961); Latin Amerika devletlerini kendilerini ABD emperyalizminden kurtarmaya teşvik etti (Mexico City konuşması, 1964); NATO’yu Fransa’dan attı ve Atlantik İttifakı Entegre Komutanlığı’ndan çekildi (1966); Vietnam Savaşı’nı kınadı (Phnon Penh’in konuşması, 1966); Altı Gün Savaşı (1967) sırasında İsrail yayılmacılığını kınadı; Quebec’in bağımsızlığını destekledi (Montreal konuşması 1967); ve saire.
Aynı zamanda, De Gaulle Fransa’nın gücünü, nükleer caydırıcı gücü de içeren bir askeri-endüstriyel kompleksle donatarak ve enerji arzını garanti altına alarak pekiştirdi. Hacimli Korsikalıları yurtdışındaki görevlerle görevlendirerek çevresinden yararlı bir şekilde uzaklaştırır. Böylece Étienne Léandri, Elf grubunun (şimdi Total) tüccarı oldu [4], Charles Pasqua ise Fransızca konuşan Afrika devlet başkanlarının güvenilir adamı oldu.
Anglosaksonlara aynı anda her türlü zeminde meydan okuyamayacağının farkında olan De Gaulle, Rothschild ailesiyle ittifak kurdu. Başbakan olarak, Banka’nın yetkili temsilcisi olan Georges Pompidou’yu eski işbirlikçilerinden birini seçti. İki adam etkili bir tandem oluşturur. İlkinin politik cüretkarlığı, ikincisinin ekonomik gerçekçiliğini asla gözden kaçırmaz.
De Gaulle 1969’da istifa ettiğinde, Georges Pompidou kanser tarafından süpürülmeden önce kısa bir süre başkan olarak onun yerini aldı. Tarihsel Gaullecüler onun liderliğini kabul etmiyorlar ve Anglofil tropizminden endişe duyuyorlar. Pompidou, Élysée Genel Sekreteri Edouard Balladur’un yardımıyla, “hain Albion”u Avrupa Ortak Pazarı’na getirdiğinde ihanet çığlıkları attılar.
NİCOLAS SARKOZY’NİN YAPIMI
Bu sahne ayarlandıktan sonra ana karakterimiz Nicolas Sarkozy’ye geri dönelim. 1955 yılında Kızıl Ordu’dan kaçtıktan sonra Fransa’ya sığınan Macar Katolik asilzadesi Pal Sarkösy de Nagy-Bocsa ile Selanik’ten Yahudi bir halktan gelen Andrée Mallah’ın oğludur. Üç çocuk sahibi olduktan sonra (Guillaume, Nicolas ve François), çift boşandı. Pal Sarkosy de Nagy-Bocsa, aristokrat Christine de Ganay adında yeniden evlendi ve iki çocuğu oldu (Pierre-Olivier ve Caroline). Nicolas tek başına ailesi tarafından büyütülmeyecek, bu karma ailede etrafta dolaşacak.
Annesi Achille Peretti’nin sekreteri oldu. SAC’yi kurduktan sonra, De Gaulle’ün koruması parlak bir siyasi kariyer sürdürmüştü. Başkentin en zengin yerleşim banliyösü Neuilly-sur-Seine’nin milletvekili ve belediye başkanı, ardından Ulusal Meclis başkanı seçilmişti.
Ne yazık ki, 1972’de Achille Peretti ciddi şekilde karıştı. Amerika Birleşik Devletleri’nde, Time dergisi, Hollywwod’un ekrana getirmek zorunda kaldığı ünlü “Fransız bağlantısı” olan Avrupa ile Amerika arasındaki uyuşturucu ticaretinin büyük bir bölümünü kontrol edecek gizli bir suç örgütü olan “Korsika Birliği” nin varlığını ortaya koyuyor. Parlamento oturumlarına ve kendi soruşturmalarına dayanarak, Time, birkaç yıl önce Kanada’da tutuklanan ve Charles Pasqua’nın Ricard likör şirketi için ticaret komiserinin dışında olmayan bir mafya patronu Jean Venturi’nin adını aktarıyor. Peretti de dahil olmak üzere “Korsika Birliği”ne liderlik edecek birkaç ailenin adı geçiyor. Aşil bunu reddeder, ancak Ulusal Meclis başkanlığından vazgeçmek zorunda kalır ve hatta bir “intihardan” kaçar.
1977’de Pal Sarkozy, ikinci eşi Christine de Ganay’dan ayrıldı ve daha sonra ABD Dışişleri Bakanlığı’nın merkezi yönetiminin 2 numarasıyla arkadaş oldu. Onunla evlenir ve onunla Amerika’ya yerleşir. Dünya küçük olduğu için iyi bilinir, kocası bir öncekinin oğlu Frank Wisner Jr.’dan başkası değildir. Junior’ın CIA’deki görevleri bilinmemekle birlikte, bunda önemli bir rol oynadığı açıktır. Kayınvalidesi, üvey erkek kardeşi ve üvey kız kardeşine yakın kalan Nicolas, Dışişleri Bakanlığı’nın eğitim programlarından “yararlandığı” ABD’ye dönmeye başlar.
Aynı zamanda, Nicolas Sarkozy Gaullist partiye katıldı. Charles Pasqua’yı daha da çabuk ziyaret etti, çünkü sadece ulusal bir lider değil, aynı zamanda Hauts-de-Seine’nin bölüm bölümünün başkanıydı.
1982 yılında hukuk eğitimini tamamlayan ve baroya kayıt yaptıran Nicolas Sarkozy, Achille Peretti’nin yeğeniyle evlendi. Düğün tanığı Charles Pasqua’dır. Bir avukat olarak Sarkozy, akıl hocalarının Korsikalı arkadaşlarının çıkarlarını savunmaktadır. Vico’daki güzellik adasında bir mülk edinir ve “y” yi bir “i” ile değiştirerek adını sertleştirmeyi hayal eder: Sarkozi.
Ertesi yıl, kalp krizi geçiren amcası Achille Peretti’nin yerine Neuilly-sur-Seine belediye başkanı seçildi.
Bununla birlikte, Nicolas kısa süre sonra karısına ihanet etti ve 1984’te, Neuilly belediye başkanı olarak evliliklerini kutlarken tanıştığı zamanın en ünlü Fransız televizyon sunucusu Jacques Martin’in karısı Cécilia ile gizli bir ilişkiye devam etti. Bu çifte yaşam, aşıklar yeni bir ev inşa etmek için eşlerini terk etmeden önce beş yıl sürer.
Nicolas, 1992 yılında Jacques Chirac’ın kızı Claude’un Le Figaro’nun köşe yazarıyla evliliğinin tanığıdır. Claude’u baştan çıkarmaktan ve onunla kısa bir ilişki yaşamaktan kendini alıkoyamaz, resmi olarak Cecilia ile birlikte yaşar. Aldatılan koca uyuşturucu alarak intihar eder. Chirac ve Nicolas Sarkozy arasındaki kopuş acımasız ve geri dönüşü olmayan bir olaydır.
1993’te sol genel seçimleri kaybetti. Cumhurbaşkanı François Mitterrand, istifa etmeyi reddetti ve sağcı bir başbakanla birlikte yaşadı. Cumhurbaşkanlığına talip olan ve daha sonra Edouard Balladur ile birlikte De Gaulle ve Pompidou’nunkine benzer bir tandem oluşturmayı düşünen Jacques Chirac, tekrar Başbakan olmayı reddetti ve “otuz yıllık arkadaşı” Edouard Balladur’a yol açtı. Kükürtlü geçmişine rağmen, Charles Pasqua İçişleri Bakanı oldu. Fas esrarı konusunda üstünlüğünü korursa, Fransızca konuşulan Afrika’daki kumarhanelerin, oyunların ve ırkların kontrolünü ele geçirerek diğer faaliyetlerini yasallaştırmak için durumundan yararlanır. Ayrıca Suudi Arabistan ve İsrail’de bağlar kurdu ve Mossad’ın fahri subayı oldu. Nicolas Sarkozy ise Bütçe Bakanı ve hükümet sözcüsü.
Washington’da Frank Wisner Jr., Savunma Bakanlığı’nda politika planlama başkanı olarak Paul Wolfowitz’den görevi devraldı. Fransız hükümet sözcüsüyle olan bağlarını kimse fark etmiyor.
İşte o zaman, otuz yıl önce tarihsel Gaullecüler ile mali sağ arasında yaşanmış olan, Balladur’un somutlaştırdığı gerilim, Gaullist parti içinde yeniden başladı. Yenilik, Charles Pasqua ve onunla birlikte genç Nicolas Sarkozy’nin, Rothschild akımına yaklaşmak için Jacques Chirac’a ihanet etmesidir. Her şey raydan çıkıyor. Çatışma, 1995 yılında Édouard Balladur’un cumhurbaşkanlığı seçimlerinde eski arkadaşı Jacques Chirac’a karşı koştuğu ve mağlup olduğu zaman zirveye ulaştı. Her şeyden önce, Londra ve Washington’un talimatlarını izleyen Balladur hükümeti, Sovyet vesayetinden kurtulmuş Orta ve Doğu Avrupa devletlerinin Avrupa Birliği ve NATO’ya katılımı için müzakereleri başlattı.
Dünün dostlarının birbirlerini öldürmeye yakın olduğu Gaullist partide hiçbir şey iyi gitmiyor. Seçim kampanyasını finanse etmek için Edouard Balladur, petrol tankeri Elf’in çifte muhasebesinde gizlenmiş olan Gaullist partinin rüşvet fonuna el atmaya çalışıyor. Yaşlı Étienne Léandri ölür ölmez, yargıçlar şirkete baskın düzenledi ve liderleri hapse atıldı. Ancak Balladur, Pasqua ve Sarkozy asla magotu kurtarmayı başaramayacaklar.
ÇÖLÜ GEÇMEK
İlk dönemi boyunca Jacques Chirac, Nicolas Sarkozy’yi uzak tuttu. Adam çölün bu uzun geçişi sırasında sağduyulu. Gizli bir şekilde, finansal çevrelerde ilişkiler kurmaya devam ediyor.
1996 yılında, Nicolas Sarkozy, sonunda hiç bitmeyen bir boşanma prosedürünü kapatmayı başardıktan sonra, Cécilia ile evlendi. Onlara iki milyarder Martin Bouygues ve Bernard Arnaud (ülkenin en zengin adamı) tanık oluyor.
SON PERDE
Irak krizinden çok önce, Frank Wisner Jr. ve CIA meslektaşları Gaullist akımın yok edilmesini ve Nicolas Sarkozy’nin yükselişini planladılar. Üç aşamada hareket ediyorlar: önce Gaullist partinin önderliğinin ortadan kaldırılması ve bu aygıtın ele geçirilmesi, sonra başlıca sağcı rakibin ortadan kaldırılması ve Gaulle’cü partinin cumhurbaşkanlığı seçimlerinde aday gösterilmesi ve son olarak cumhurbaşkanlığı seçimini kazanacağından emin olmak için soldaki herhangi bir ciddi rakibin ortadan kaldırılması.
Yıllarca medya, bir emlak geliştiricisinin ölümünden sonraki ifşaatlarıyla gerginlik içinde kaldı. Ciddi bir hastalıktan ölmeden önce, videoda hiçbir zaman bir itirafı açıklamayan bir nedenden dolayı kayıt yaptı. Daha da belirsiz bir nedenden ötürü, “kaset”, onu dolaylı olarak basına gönderen sosyalist parti hiyerarşisi Dominique Strauss-Khan’ın elinde başarısız oldu.
Organizatörün itirafı herhangi bir yasal yaptırıma yol açmazsa, bir Pandora’nın kutusunu açar. Art arda gelen davaların ana kurbanı Başbakan Alain Juppé olacak. Chirac’ı korumak için, tüm cezai suçları tek başına üstlendi. Juppé’nin kenara itilmesi, Nicolas Sarkozy’nin Gaullist partinin liderliğini ele geçirmesinin yolunu açık bırakıyor.
Sarkozy daha sonra Jacques Chirac’ı, karşılıklı nefretlerine rağmen, onu hükümete geri almaya zorlamak için pozisyonunu kullandı. Sonunda İçişleri Bakanı olacak. Hata! Bu pozisyonda, valileri ve büyük yönetimlere sızmak için kullandığı iç istihbaratı kontrol ediyor.
Ayrıca Korsika işleriyle de ilgilendi. Vali Claude Érignac öldürüldü. İddia edilmese de, cinayet derhal ayrılıkçılar tarafından Cumhuriyet’e bir meydan okuma olarak yorumlandı. Uzun bir avdan sonra polis, sosyalist bir milletvekilinin oğlu olan kaçak bir şüpheliyi tutuklamayı başarır. Masumiyet karinesini görmezden gelen Nicolas Sarkozy, şüpheliyi katil olmakla suçlayarak bu tutuklamayı duyurur. Referandumdan iki gün önce İçişleri Bakanı’nın Korsika’da düzenlediği haberler adanın statüsünü değiştiremeyecek kadar iyi. Her halükarda seçmenler, bazılarına göre mafya çıkarlarını destekleyen Sarkozy projesini reddediyor.
Yvan Colonna daha sonra mahkum edilmesine rağmen, her zaman masumiyetini korudu ve aleyhinde hiçbir fiziksel kanıt bulunamadı. Garip bir şekilde, adam sessizce kendini duvara ördü, bildiklerini ifşa etmektense kınanmayı tercih etti.
Burada, vali Érignac’ın milliyetçiler tarafından öldürülmediğini, ancak bir tetikçi tarafından vurulduğunu, derhal Elf grubunun güvenliğiyle meşgul olduğu Angola’ya sızdığını ortaya koyuyoruz. Suçun nedeni, Charles Pasqua’nın İşbirliği Bakanlığı’ndaki Afrika ağlarının başkanı Érignac’ın önceki işlevleriyle tam olarak bağlantılıydı. Yvan Colonna’ya gelince, on yıllardır Nicolas Sarkozy’nin kişisel arkadaşıydı ve çocukları çıktı.
Yeni bir dava patlak veriyor: Birkaç şahsiyeti Lüksemburg’daki banka hesaplarını saklamakla suçlayan sahte listeler dolaşıyor. İftiraya uğrayan şahsiyetler arasında: Nicolas Sarkozy. Bir şikayette bulundu ve cumhurbaşkanlığı seçimlerindeki sağcı rakibi Başbakan Dominique de Villepin’in bu entrikayı organize ettiğini ima etti. Onu hapse atma niyetini gizlemiyor.
Gerçekte, sahte listeler, John Negroponte’nin başkanı olduğu ve Frank Wisner Jr.’ın yöneticisi olduğu Fransız-Amerikan Vakfı [5] üyeleri tarafından dolaşıma sokuldu. Yargıçların bilmediği ve burada açıkladığımız şey, listelerin Londra’da Frank Wisner Jr.’ın da yöneticisi olduğu ortak bir CIA ve MI6 ajansı olan Hakluyt & Co tarafından yapıldığıdır.
Villepin suçlandığı şeye karşı kendini savundu, ancak suçlandı, ev hapsine alındı ve fiilen geçici olarak siyasi hayattan uzaklaştırıldı. Nicolas Sarkozy için sağda yol açık.
Muhalefetin adaylıklarını etkisiz hale getirmek için kalıyor. Sosyalist Parti’nin üyelik ücretleri, yeni aktivistleri çekmek için sembolik bir seviyeye indirildi. Birdenbire binlerce genç insan kartlarını alır. Bunlar arasında, en az on bin yeni üye, gerçekte, Troçkist “Lambertist” Parti’nin (kurucusu Pierre Lambert’in adını almıştır) militanlarıdır. Bu küçük aşırı sol oluşum, Soğuk Savaş sırasında kendisini tarihsel olarak Stalinist komünistlere karşı CIA’in hizmetine sunmuştur (ABD’deki yeni muhafazakârları eğiten Max Shatchman’ın SD/USA’sına eşdeğerdir [6]). Bu, “lambertistler”in Sosyalist Parti’ye ilk sızışı değil. Özellikle, iki ünlü CIA ajanını oraya yerleştirdiler: Lionel Jospin (Başbakan oldu) ve Jean-Christophe Cambadélis, Dominique Strauss-Kahn’ın baş danışmanı [7].
Ön seçimler, cumhurbaşkanlığı seçimleri için adayını belirlemek üzere Sosyalist Parti içinde düzenlenir. İki kişilik yarışıyor: Laurent Fabius ve Ségolène Royal. Sadece birincisi Sarkozy için bir tehlike oluşturuyor. Dominique Strauss-Kahn, Fabius’u son anda eleme misyonuyla yarışa girer. Bunu, kendi adına değil, Kraliyet’in adına oy veren sızmış “lambertist” aktivistlerin oyları sayesinde yapabilecek.
Operasyon mümkündür çünkü Strauss-Kahn uzun zamandır ABD’nin bordrosundadır. Fransızlar, üniversitenin öncüsü Condoleezza Rice tarafından işe alındığı Stanford’da ders verdiğini bilmiyorlar [8].
Nicolas Sarkozy ve Condoleezza Rice, göreve gelir gelmez Strauss-Kahn’a Uluslararası Para Fonu liderliğine seçilmesini sağlayarak teşekkür ettiler.
ÉLYSÉE’DEKİ İLK GÜNLER
Cumhurbaşkanlığı seçimlerinin ikinci turunun akşamında, anketörler muhtemel zaferini açıkladığında, Nicolas Sarkozy kampanya merkezinden ulusa kısa bir konuşma yaptı. Sonra, bütün âdetlerin aksine, partisinin militanlarıyla partiye gitmez, Fouquet’in partisine gider. Bir zamanlar “Korsika Birliği” nin buluşma yeri olan Champs-Élysées’deki ünlü brasserie, şimdi kumarhane sahibi Dominique Desseigne’e aittir. Seçilmiş cumhurbaşkanının arkadaşlarını ve kampanyasının ana bağışçılarını kabul etmesi sağlandı. Yüz misafir orada koşuşturuyor, Fransa’nın en zengin adamları kumarhanelerin patronlarıyla omuzlarını ovuşturuyor.
Sonra seçilmiş başkan kendisine hak ettiği birkaç günlük dinlenmeyi teklif eder. Malta’ya özel bir Falcon-900 ile götürülürken, Rothschild Bankası’nda eğitim görmüş bir milyarder olan arkadaşı Vincent Bolloré’nin 65 metrelik yatı Paloma’da dinleniyor.
Son olarak, Nicolas Sarkozy Fransa Cumhurbaşkanı olarak yemin etti. İmzaladığı ilk kararname af ilan etmek değil, arkadaşları Desseigne ve Partouche’nin kumarhanelerinin slot makinelerini çoğaltmasına izin vermekti.
Görev gücünü ve hükümetini oluşturur. Şaşırtıcı olmayan bir şekilde, sorunlu bir kumarhane sahibi (Gençlik ve Spor Bakanı) ve arkadaşı Desseigne’nin (“Gaullist” partisinin sözcüsü olan) kumarhane lobicisi var.
Nicolas Sarkozy her şeyden önce dört adama güveniyor:
Claude Guéant, Élysée Sarayı Genel Sekreteri. Charles Pasqua’nın eski sağ koludur.
François Pérol, Élysée Genel Sekreter Yardımcısı. Banque Rothschild’in yönetici ortağıdır.
Jean-David Lévitte, Diplomatik Danışman. Yahudi Ajansı’nın eski müdürünün oğlu. Fransa’nın BM Büyükelçisi, kendisini George Bush’a çok yakın gören Chirac tarafından görevinden alındı.
Alain Bauer, gölgelerin adamı. Adı dizinlerde görünmüyor. İstihbarat servislerinden sorumludur. Fransa Büyük Doğusu’nun eski Büyük Üstadı (ana Fransız Masonik itaati) ve Avrupa’daki ABD Ulusal Güvenlik Ajansı’nın eski n°2’si [9].
Bu arada Başkan Bush’un Kosova’nın bağımsızlığından sorumlu özel temsilcisi olarak atanan Frank Wisner Jr., Bernard Kouchner’in ikili öncelikli bir misyonla dışişleri bakanı olarak atanmasında ısrar ediyor: Kosova’nın bağımsızlığı ve Fransa’nın Arap politikasının tasfiyesi.
Kouchner kariyerine insani bir STK’nın kurulmasına katılarak başladı. Ulusal Demokrasi Vakfı’nın finansmanıyla, Zbigniew Brzezinski’nin Afganistan’daki operasyonlarına, Usame bin Ladin ve Karzai kardeşlerle birlikte Sovyetlere karşı katıldı. Onu 90’lı yıllarda Aliya İzzetbegoviç ile birlikte Bosna-Hersek’te buluyoruz. 1999-2001 yılları arasında Kosova’da BM Yüksek Temsilcisi olarak görev yaptı.
Cumhurbaşkanı Hamid Karzai’nin küçük kardeşi Wali’nin kontrolü altındaki Afganistan, dünyanın en büyük haşhaş üreticisi haline geldi. Meyve suyu yerinde eroine dönüştürülür ve ABD Hava Kuvvetleri tarafından Camp Bondsteed’e (Kosova) taşınır. Orada, uyuşturucu, esas olarak Avrupa’da ve tesadüfen Amerika Birleşik Devletleri’nde satan Haçim Thaçi’nin adamları tarafından halledilir [10]. Kârlar, CIA’in yasadışı operasyonlarını finanse etmek için kullanılıyor.
Karzai ve Thaçi, Bernard Kouchner’in uzun zamandır kişisel arkadaşlarıdır ve kendilerine adanmış uluslararası raporlara rağmen suç faaliyetlerini kesinlikle görmezden gelmektedir.
Nicolas Sarkozy, hükümetini tamamlamak için Ekonomi ve Maliye Bakanı Christine Lagarde’ı atadı. Tüm kariyerini prestijli hukuk firması Baker & McKenzie’yi yönettiği Amerika Birleşik Devletleri’nde geçirdi. Dick Cheney’nin Uluslararası ve Stratejik Çalışmalar Merkezi’nde, Zbigniew Brzezinski ile Polonya’daki özelleştirmeleri denetleyen bir çalışma grubunun eş başkanlığını yaptı. Fransız uçak üreticisi Dassault’a karşı Lockheed Martin adına yoğun bir lobi faaliyeti düzenledi [11].
Yaz aylarında yeni kaçamak. Nicolas, Cecilia, ortak metresleri ve çocuklarına, Başkan Bush’un mülkünden çok uzak olmayan Wolfenboroo’da bir ABD tatili teklif edildi. Tasarı, bu kez, Amerikan Yahudi Komitesi’nin dergisi Commentary’de konuşan İtalyan-New Yorklu bir yatırım bankacısı, Siyonist ve neo-muhafazakar saf şeker olan Robert F. Agostinelli tarafından ödeniyor.
Nicolas’ın başarısı üvey kardeşi Pierre-Olivier’e yansıyor. Amerikanlaştırılmış “Oliver” adı altında, Frank Carlucci (Frank Wisner Sr tarafından işe alındıktan sonra 2 numaralı cia) tarafından atandı. [12] Carlyle Group’un (Bushes ve bin Ladins’in ortak portföy yönetim şirketi) yeni bir yatırım fonunun direktörü [13]. Herhangi bir kişisel nitelik olmadan, dünyanın en büyük 5. anlaşma yapıcı haline geldi ve Kuveyt ve Singapur’un egemen varlık fonlarının ana varlıklarını yönetiyor.
Başkanın onay oranı anketlerde düşüyor. İletişim danışmanlarından biri olan Jacques Séguéla, halkın dikkatini yeni “insan hikayeleri” ile yönlendirmeyi savunuyor. Cécilia ile boşanma duyurusu, arkadaşı Edouard de Rothschild’in gazetesi Libération tarafından, genel grev gününde göstericilerin sloganlarını örtbas etmek için yayınlandı. Daha da güçlü olan iletişimci, sanatçı ve eski model Carla Bruni ile bir toplantı düzenler. Birkaç gün sonra, başkanla olan ilişkisi resmileştirildi ve yutturmaca yine siyasi eleştirileri kapsıyordu. Birkaç hafta daha ve bu Nicolas’ın üçüncü düğünü. Bu kez, tanık olarak Mathilde Agostinelli (Robert’ın karısı) ve Rothschild’de yönetici ortak olan Edouard Balladur’un eski genelkurmay başkanı Nicolas Bazire’yi seçti.
Fransızların kiminle uğraştıklarını görecek gözleri ne zaman olacak?
Kaynak:voltairenet.org
Yorumlar kapalı.