Ukrayna’ya yönelik 2014 ten itibaren ABD Emperyalizmi ve NATO tarafından örtülü müdahale ile doğurtulan yeni faşist bir rejim üzerinden provokasyonlarla, Lugansk ve Donetsk te fiili özerk bölgeler in ortaya çıkması ve Kırım ‘ın bir de facto referandum la Rusya ‘ya bağlanması satranç tahtasındaki karşılıklı hamlelerdi. Nihayet Ukrayna’nın NATO’ya dahil edilme girişimlerine karşılık Rusya’nın hızlı bir uyarı, dombass taki halk cumhuriyetlerini hukuken tanıması ve yardım çağrısına yanıt vererek saldırı hazırlığı içinde olduğu gerekçesi ile Ukrayna’ya ‘özel bir operasyon’ adı altında saldırması, işgale yönelmesi yaşandı. Bu gelişmelere her politik gücün devletli yada Partili kurumsal refleksleri oldu. Genel olarak farklı okumalarla da olsa Dünya’daki sol’un tavrı işgal ve savaşı emperyalist olarak nitelendirip, gerekçelerinden devlet olarak hak çıkarıp eylemini meşruulaştırma çabasına karşın Rusya emperyalizmini kınamak, protesto etmek oldu. Elbette bu konuda Rusya’daki genel olarak sol’un özel olarak Maoist Komünistlerin tavrının ayrı bir önemi vardır. Eleştiri hakkımız baki olmak kaydıyla; Ukrayna’daki savaş üzerine Rusya Maoist Partisinin,”maoism.ru”sitesinde yayınladığı ve resmii görüşlerini ifade eden kısa bir değerlendirmesine çeviri olarak Devrimci Demokrasi’de yer veriyoruz.
*****
“Tabii ki, Rus kapitalistleri kâr arzusuyla hareket ediyor, ancak şimdi çıkarları geçici olarak proletaryanın ve halkın acil çıkarlarıyla örtüşüyor. ” (*agy) RMP
Operasyonun nedenleri sorusu gerçekten Rusya’ya sorulmamalı, çünkü burayı seçen Rusya değildi. Operasyon aşağıdaki koşullar tarafından zorlandı:
Ukrayna’nın, bu arada, neredeyse bir milyon Rusya Federasyonu vatandaşının yaşadığı Donetsk Halk Cumhuriyeti (DPR) ve Luhansk Halk Cumhuriyeti’ne (LNR) yönelik devam eden saldırıları ;
NATO’nun doğuya doğru genişlemeye devam etmesi;
Başkan Zelensky’nin Nükleer Silahların Yayılmasını Önleme Antlaşması’ndan ( Budapeşte Muhtırası ) çekilme olasılığına ilişkin açıklaması.
Bu çatışmanın asıl yöneticisi kuşkusuz başka bir ülke, yani Amerika Birleşik Devletleri idi. Bir yandan, Ukrayna hükümetinin ABD’ye tabi olduğu iyi bilinmektedir. Öte yandan, Kuzey Akım 2 gaz boru hattının açılmasını engelleme arzusunu gizlemediği için ABD, çatışmadan tek bariz yararlanıcıdır. Gördüğünüz gibi her şey birbiriyle bağlantılı: Bu çatışma baştan sona ABD emperyalizmi, onun NATO uyduları ve kukla milliyetçi Ukrayna rejimi tarafından örgütleniyor. Rusya’nın askeri tepkisi tamamen savunma amaçlı oldu.
Pek çoğu, SMO’ya yönelik eleştirilerini Putin’in 21 Şubat’taki komünizm karşıtı konuşmasının analizine dayandırıyor. Açıklamama izin ver. Kuşkusuz Putin, diğer herhangi bir burjuva politikacı gibi bir anti-komünisttir. Ancak Moskova’daki rejimin anti-komünizmi ile Kiev’deki rejim arasında bir fark var. İkincisi, kasıtlı ve sistematik olarak anti-komünizmi ulusal kimliklerinin merkezine koyuyor. Buradaki fark, küçük düzensiz davranış ve gangsterizm arasındaki farkla aynıdır.
Ayrıca Putin’in bu konuşması olağanüstü bir anti-komünizm içermiyor. Evet, Sovyet Ukrayna’nın “yaratıcısı ve mimarı” V. I. Lenin’i bir kınama ipucuyla çağırıyor, ancak doğrudan şart koşuyor: “Ben kimseyi suçlamaya çalışmıyorum. O sırada ülkedeki durum, hem İç Savaş öncesi hem de sonrasında son derece karmaşıktı; kritikti” dedi. Bir anti-komünist muhafazakarın (oldukça dar bir bakış açısına sahip) tarihsel diyalektiği, onu teşhir etmeyi taahhüt eden Marksist-Leninistlerden daha iyi anlaması tuhaftır.
Ardından Putin kışkırtıcı bir şekilde şunları söyledi: “Komünizasyondan kurtulmak mı istiyorsunuz? Çok iyi, bu bize çok yakışıyor. Ama neden yarı yolda duralım? Gerçek komünizasyonların Ukrayna için ne anlama geldiğini göstermeye hazırız.” Komünizm karşıtlığının açık bir itirafı gibi görünüyor. Bununla birlikte, meseleye aşina olan herkes için, Putin’in burada (gerçekten var olan) anti-komünizminden bahsetmediği, sadece Ukraynalı milliyetçilerle alay ettiği açıktır (kelimenin tam anlamıyla ondan önce, bariz bir onaylamama ile onların yıkılması hakkında konuşuyor. Lenin’in anıtları). Elbette onun sözüne güvenebilirsiniz, ancak bu çocukça bir analiz düzeyidir.
SMO’nun hedefleri de açık ve net bir şekilde beyan edilmiştir: “Donbass’taki sivilleri korumak, Kiev’in Donetsk ve Lugansk halk cumhuriyetlerini ve ayrıca Rusya’nın Kırım üzerindeki egemenliğini tanımasını sağlamak, Ukrayna’yı askerden arındırmak ve denazileştirmek ve tarafsızlığını ve nükleersiz durum.”
Şimdi söyleyin bana, bu hedeflerden hangisi adaletsiz veya gerici?
Elbette, Ukrayna bu haklı taleplere inatla uymayı reddederse, tamamen ezilecek ve Rus burjuvazisi bunun üzerine haksız ve yağmacı iddiaları da eklemekten geri durmayacaktır. Faşist ve militarist Kiev rejimi şu anda ülkesini buna götürüyor. Haksız bir savaş yürütmedeki ısrarı gerçek bir ulusal ihanettir! Tüm ilerici güçler, Zelenski rejiminin derhal adil koşulları kabul etmesini ve barışı tesis etmesini talep etmelidir.
SMO’nun başarısının sonuçları ne olacak? Elbette, sosyalizme doğru ani bir ilerleme veya bir tür “halk” rejimlerinin kurulması söz konusu değildir. Rusya’nın emperyalizmini ve DPR ve LPR’nin kapitalizmini şatafatlı bir şekilde teşhir eden bu saf insanlar, açık bir kapıyı zorluyorlar. Tamamen farklı bir şey hakkında. Tabii ki, Rus kapitalistleri kâr arzusuyla hareket ediyor, ancak şimdi çıkarları geçici olarak proletaryanın ve halkın acil çıkarlarıyla örtüşüyor. Birincisi, bölgede ulusal baskı önemli ölçüde azalacaktır. İkincisi, faşist neo-Banderist (Stepan Bandera, modern Ukrayna rejimi tarafından yüceltilen Ukraynalı bir Nazi lideriydi) rejimi düşecek. Üçüncüsü, NATO genişlemesi durdurulacak ve kısmen geri itilecek.
Burada söylenmesi gereken son şey, Rusya’nın sözde “barış hareketi” ile ilgili. Burada öncelikle şunu anlamalısınız ki bu hareket gerçekten popüler değil, ona komünizm karşıtı ve NATO yanlısı bir nitelik kazandıran liberallerin egemenliği altında. Komünistler buna katılarak itibarlarını kaybederler. İkincisi, SMO’yu durdurma talebi, aslında şimdi Rusya’nın teslim olması, Donbass’ın neo-Banderistlerin kıyımına teslim olması, Kırım’ın yakında teslim olması için hazırlıklar ve NATO’nun durdurulamaz genişlemesi anlamına geliyor. “Barış için” sloganları altında aslında emperyalist bir savaş için bir hareket var. Ve emperyalist savaşı sivil bir savaşa dönüştürme sorununu gündeme getirirsek, o zaman “birdenbire” bu ikiyüzlülerin “hazır olmadığı” ortaya çıkıyor ve dünya halklarının sadece uygun güce kavuşana kadar beklemelerini öneriyorlar.
Ama sonuçta, gangsterler size saldırdığında, burjuva polisini ararsınız ve rahatlayıp sosyalist devrimi beklemezsiniz, değil mi? Yeterli olun ve Marksist diyalektiği uygulayın lütfen!
Kaynak:http://maoism.ru/en/21071
Yorumlar kapalı.