Britanya’daki RMT demiryolu işçileri sendikasının önderi Mick Lynch, iktidardaki Muhafazakarlara karşı mücadelenin en belirgin yüzü haline geldi. Jakoben’le sosyalizmi ve cumhuriyetçiliği ve sınıf politikasının tüm eşitsizliklere karşı nasıl geniş bir cephe inşa edebileceği hakkında konuştu.
Ağustos ayının sonlarında, Bernie Sanders Londra’ya gitti. Ancak Britanya’nın İşçi Partisi’nden büyük dallarla kardeşleşmeye ya da medyanın en büyük yayıncılarıyla atlıkarınca yapmak için gelmedi. Bir sendika mitingine katılmak için geldi.
Ulusal Demiryolu, Denizcilik ve Ulaştırma İşçileri Sendikası (RMT), 1989’dan bu yana Britanya demiryollarına yönelik en büyük ulusal greve önderlik ediyordu ve Sanders’ın “Londra Ulaşımını Kurtar” etkinliğindeki görünümü, Britanya genelinde tersane işçilerinin, posta işçilerinin, öğretmenlerin ve hatta avukatların greve gittiği bir yaz endüstriyel eylemin sonunda geldi.
Seferberlik dalgası, krizlerin yakınlaşmasına yanıt olarak geliyor. Avam Kamarası Kütüphanesi’ne göre, İngiltere’deki hane halkı enerji faturaları Nisan ayında yüzde 54 arttı ve Ekim ayında tekrar yüzde 80 oranında artacak. Enflasyon kırk yılın en yüksek seviyesine ulaştı ve yükselen Tüketici Fiyat Endeksi’nin Citibank tarafından yüzde 18,6’ya ulaşacağı tahmin ediliyor. Gıda bankası kullanımı beş yılda yüzde 81 arttı.
Bir diş hekiminin randevusunu almak neredeyse imkansız hale geldi. Hastalar gecelerini hastane koridorlarında yatağın hazır olmasını bekleyerek geçirirler. Yeni bir pasaport almak bile bir zorluktur. On iki yıllık Muhafazakar yönetimin ardından, Britanya, bu yaz onu uçuruma iten kısa vadeli ekonomik şoklara karşı savunmasız ve savunmasız bırakıldı.İngiltere’de hanehalkı enerji faturaları Nisan ayında yüzde 54 arttı ve Ekim ayında tekrar yüzde 80 oranında artacak.
İktidardaki Muhafazakarlar, yazı ülkeyi krizin derinliklerine sürükleyen bir liderlik yarışına kilitlenmiş olarak geçirdiler. Kazananın etrafında şimdiden şüpheler yükselirken – Boris Johnson’ın başbakan olarak halefi Liz Truss – İngiltere’nin parçalara ayrıldığına dair bir his var. Ancak siyasi muhalefetin sunduğu alternatifler pek etkileyici değil; İsmine rağmen, Keir Starmer’ın İşçi Partisi, gölge kabine üyelerinin grev hatlarına katılmasını yasakladı.
Grev eyleminin itici gücü, daha iyi ücretler için bir çağrı olmuştur. Ulusal İstatistik Ofisi’ne göre, İngiltere’deki reel ücretler yüzde 3 oranında düştü ve bu, kayıtların başlamasından bu yana en büyük düşüş oldu. Yine de Unite the Union’ın bir raporu, FTSE 350 şirketlerinin kar marjlarının 2021’de pandemi öncesi seviyelere göre yüzde 73 daha yüksek olduğunu gösteriyor. Şirket yöneticileri için, 2020 ve 2021 yılları arasında, ortalama ücretleri yüzde 29 oranında artarak 2,01 milyon sterlinden 2,59 milyon sterline yükseldi.
Sanders, o gece Londra’da “Olağanüstü derecede zengin olan insanlar,” dedi, “daha da zenginleşiyor ve milyonlarca ve milyonlarca insanın sefil bir yoksulluk içinde yaşadığını görüyorsunuz.”
Mitingde, RMT’nin genel sekreteri Mick Lynch’i kucakladı. Son aylarda, Lynch, İngiltere’nin küçük sendikalarından birine, endüstriyel ilişkilere niş bir ilgi duyanların ötesinde çok az bilinen bir liderin belirsizliğinden, ulusal bir figüre ve sosyal medya yıldızına dönüştürüldü.
Britanya’yı içine çeken krizlerin birleşimi – bazı kısa vadeli dış şoklar, diğerleri daha derin ve altta yatan ekonomik rahatsızlığın daha semptomatik – Lynch’i heyecan verici bir sendikal hareketin figürü haline getirdi. Ülke çapında dalgalanan sınıf bilincinin yeniden canlandığını dile getiren bir İşçi Partili politikacı değil Mick Lynch ve o kadar derinden yankı uyandırdı ki, Brexit referandumunun parçaladığı siyasi bölünmeleri bile aştı.
RMT üyeleri Mayıs ayında grev eylemi için oy kullandıktan sonra, Lynch, normalde TikTokers ve YouTuber’lar için ayrılan viral şöhret türüne ulaştı. Yaz sonunda, İngiltere’nin geniş sayfalı gazetelerinde kilometrelerce uzunlukta köşe yazısı alanı doldurdu. Büyük televizyon ve radyo kuruluşlarında, gece gündüz, haftadan haftaya göründü, sınıf politikasının saçmalıksız, düz konuşan ifadesine hayran kaldı. O, Ağustos ayının başlarında düzenlenen bir mitingde, “işçi sınıfı”, “geri döndü” diye ilan etmişti.
İş Başında Eğitim
Ama her zaman böyle değildi. Sanders ile bir platformu paylaşmadan bir hafta önce Lynch, Londra’nın merkezindeki Somerstown’daki ofisinde bir sandalyeye oturdu. Birlik pimleri ve rozet sıraları duvarları işaret ediyor. Kayıt cihazını daha da yakına çekiyor ve omzunun üstünde, çamurlu, bulutlu bir Londra sabahı pencereyi dolduruyor. “Otuz yedi yıl boyunca aletlerin üzerindeydim,” diyor, “1978’den 2015’e kadar.”Britanya’yı içine çeken krizlerin birleşimi, Lynch’i heyecan verici bir sendikal hareketin figürü haline getirdi.
“Bununla başa çıkmak için bir yöntemim yok,” diyor hayatındaki ani değişim hakkında. “Sadece toplantılara gidiyorum, soruları cevaplıyorum, konuşmaları yapıyorum ve devam ediyorum.”
Lynch, pandemiden kalan ekonomik kalıntının, savaş kaynaklı enflasyonla birleştiğinde, Britanya’nın ekonomik çözümünün köpürmesine karşı uzun süredir devam eden hoşnutsuzluğu yüzeye çıkardığını düşünüyor. “Bence insanlar zaten oradaydı, birkaç on yıl veya daha fazla dış kaynak kullanımı ve rahat, güvencesiz çalışma ve insanlar bıktı. Nihayetinde, bu ülkedeki insanlar burada yaşamanın maliyetine kıyasla yeterince para almıyorlar. Bugünlerde bir günlük iş için iyi bir getiri elde edemezsiniz. “
Ancak Lynch’e göre, bu son grevler, halkın gözünde olsa da, diğerlerinden farklı değil. “Sen asla genel sekreter değilsin,” diyor omuz silkerek. “Kapsama girmeyen birçok anlaşmazlığımız var. Bazen çok fazla kapsama alanı elde edersiniz, bazen de hiçbirini almazsınız. ““Sen asla genel sekreter değilsin,” diyor omuz silkerek.
Lynch’in acımasız medya saldırıları karşısındaki soğukkanlılığı, Britanya’nın siyaset ve medya sınıfını alaya aldı. Ona karşı yapılan yaygın suçlamalar, aşırılıkçı olduğu, İngiltere’yi 1970’lerin karanlık eski günlerine geri sürüklemeye çalışan bir sendika baronu olduğudur. Yine de Lynch’in istediği hiçbir şey radikal değildir. Bir şey varsa, ana akım popüler bakış açısını yansıtıyor. RMT’nin Haziran ayındaki ilk grev eylemi sırasında yapılan anketler, halkın yüzde 70’inin, artan yaşam maliyetini yansıtan bir ücret artışı için grev yapan demiryolu işçilerini desteklediğini gösterdi. Bir Survation anketi, İngilizlerin yüzde 66’sının enerji şirketlerinin yeniden kamulaştırılmasını desteklediğini ortaya koydu. Demiryolları için bu rakam yüzde 67’dir.
Lynch’in medya çatışmalarına çekilmeyi reddetmesi ve en önemlisi, tombul yorum çevrelerinde bir yer tutma konusundaki ilgisizliği, politikacıları ve gazetecileri aynı şekilde temassız olanlar olarak ifşa etti. Lynch ile karşı karşıya kaldığında, onlarca yıl önceki aynı eski bayat çizgileri akılsızca yeniden canlandırmaya geri dönenler onlardır.
“Bence insanlar politikacılardan ve yorumculardan bıktı. Endüstri ilişkileri veya işçi sınıfı insanlarının yaşama şekli hakkında hiçbir bilgiye sahip değiller “diye ekliyor. “Dışarıdan bir sorunu dile getirme yeteneğine sahip birinin, lobi gazetecileri, yorumcular ve politikacılar arasındaki dengeyi bozduğunu düşünüyorum.”
1962’de Paddington, Batı Londra’da doğan Lynch, Warwick Estate’teki beş kardeşin en küçüğü olarak büyüdü. Burası “insanların mahkûm edilen konutlardan çıktıkları” bir yerdi. İyi olduğunu düşündüm, ama şimdi birçok insan şok olacaktı. Donuyordu, ısıtma yoktu. Oturma odasında bir kömür ateşi vardı, ama o dairenin geri kalanı donuyordu.”
Lynch’in ailesi, Nazi Almanyası’nın başkente karşı bombalama kampanyasının zirvesinde 1941’de İrlanda’dan Londra’ya göç etti. Güney Armagh’tan annesi ve Cork’tan babası gençken geldi ve “Blitz’e geldi çünkü evde hiçbir şey yoktu.”
“Annem geldiğinde ev hizmetçisiydi. İnsanlar buna inanmıyor. Sonra dükkanlarda işe girdi. Ama esas olarak çocukken, o bir temizlikçiydi. Babam bir işçi ve postacıydı, bunun gibi şeyler.”
Özellikle politik bir terbiye olup olmadığı sorulduğunda, Lynch bir an için cevabını düşünür. “Ailemiz solcu bir aileydi ama aktif gruplar halinde değildik. Yanlış bir izlenim edinmenizi istemiyorum, çünkü biz de dindar Katolik bir aileydik. Başkan Mao ya da Che Guevara’nın posterleri yoktu, adı Lynch olmasına rağmen.”
“En önemli şey, Kutsal Yükümlülük Günleri Ayini’ne, Cumartesi gecesi itirafa ve bara gitmekti. Ailemiz her zaman biraz solcuydu ama aynı zamanda Katolikti.”
Kara
Lynch hanesinde siyasi kahramanlar var mıydı? “Kahramanlarımız yoktu. Ama 1916’daki Paskalya Ayaklanması’nın kahramanları babamın kahramanlarıydı ve Siyah ve Ten Savaşı’nın kahramanlarıydı. Bence Harold Wilson geriye dönüp baktığımda biraz kahramandı.”
Lynch’in sendikalara girişi, babası mühendislik sendikasında bir işyeri temsilcisi olduğu için genç yaşta geldi. “Sendikalar işçi sınıfı yaşamının bir parçasıydı. Sendikada olmayan pek çok insan bulamazsınız. Bu sadece hayatınızın bir parçasıydı,” diyor, “vergi ödemek ya da Mass’a gitmek gibi. Bu sadece senin yaptığın şeydi. Bu yüzden okulu bıraktığımda sendikaya katıldım çünkü insanların yaptığı buydu. İnsana yakışır bir iş, sendikal bir iş olarak görülüyordu.”
On altı yaşında okulu bırakan Lynch, çırak elektrikçi olarak eğitim aldı. Ancak bugün sendikalar, siyasi tartışmanın kenarlarında evde radikaller olarak tasvir edilirken, çocukluğunda toplumun sütunları olarak algılandılar. “Sendikalar [bir işverenin] çalışma komitesinin bir parçası olurdu,” diye açıklıyor. “Çocuk partileri olurdu, deniz kenarına gezileri olurdu, bazılarının sosyal kulüpleri, spor kulüpleri olurdu. Konut bile vardı. Demiryolları, demiryolu işçilerine konut sağlamak için kullanılırdı, biraz konsey konutu gibi. Bazen daha iyi.”
Ancak inşaat sektörüne girdikten sonra, Lynch’in sendikacılığı tüyleri diken diken etti ve kara listeye alındı. Masasının arkasındaki duvarda çerçeveli bir mektup ve seyir defteri gösterimi var. Sandalyesinden kalkar. “Bir bakın,” diyor, yürüyerek. “Bu kara listeden bir alıntı.”Lynch’in istediği hiçbir şey radikal değildir. Bir şey varsa, ana akım popüler bakış açısını yansıtıyor.
İş bulamayan Lynch, bunun sendikacılığından kaynaklandığından şüphelenmeye başladı. “Demiryoluna gelmemin nedeni, [inşaat işverenleri] ‘Gitmenize izin veriyoruz çünkü referanslarınız iyi değil’ demeleriydi, ki bu doğru değildi. Bu kara listede olduğum anlamına geliyordu. Eğer bir sendika aktivisti olsaydınız, hedef alınacağınızı biliyordunuz.”
Yıllar sonra, Lynch’in şüpheleri doğrulandı. “Bana [2009’da] bir mektup gönderdiler. Kara listeyi bir veritabanında tuttular ve bana kara listeye alan şirketlerle ilgili bu şeyi gönderdiler. ” Ekranı parmağıyla dürtüyor. “Sonunda onları mahkemeye çıkardık ve bu çeki aldım.”
Lynch, 1993 yılında demiryollarına taşındı ve RMT’ye dahil oldu, ancak sendikal gücün üst kademelerine hemen bir yükseliş olmadı. “Tüm subaylarımız rütbeli ve dosyadan olmak zorunda. Araçlara zaman ayırmış olmalısınız. Gidip siyasette bir derece yapamazsınız ve RMT’de memur olamazsınız. Demiryolunda bir iş bulmalı, yolunuza devam etmeli ve akranlarınız tarafından seçilmelisiniz. “
Vardiyalarının yanı sıra RMT’nin ulusal yürütme komitesinde görev yaptıktan sonra, elli dört yaşında tam zamanlı bir subay oldu. Genel sekreter yardımcısı olarak görev yaptı ve ardından Mayıs 2021’de, İngiltere’deki en ünlü sendikacı olmadan bir yıldan biraz fazla bir süre önce genel sekreter seçildi. “Bunu sadece 2015’ten beri tam zamanlı olarak yapıyorum” diyor. “Bu asla bir iş değildi.”
Toplumu Yeniden İnşa Etmek
Lynch’in yükselişi beklenmedik olduğu kadar ani oldu ve gençliğinin sendikacılığından bu yana dünya değişti – sadece etkileri veya büyüklükleri değil, aynı zamanda içinde bulundukları ekonominin yapısı. “Kömür madenciliği ve çelik işlerinin kitlesel olarak yeniden ortaya konmasını sağlamayacağız. Buna geri dönmeyeceğiz, çünkü dünya değişti.” Ancak sendikacılığın, “imalatın tamamen taşımacılığa yönelik olan İngiltere’ye geri dönmesiyle yeşil bir devrim başlatabileceğini” düşünüyor.
Yine de, içselleştirilmiş sendika karşıtı söylemle birleşen onlarca yıllık azalan sendikal etki, bu yaza kadar, İngiliz halkının örgütlü emek algısını çarpıtmıştı.
İngiliz basını, RMT önderliğindeki demiryolu grevlerinin, insanların işe gitmesini engellediği için işçi sınıfına yönelik bir saldırı olduğunu iddia ediyor. “İşe gittiğinizde ne olacağı kimsenin umurunda değil,” diyor Lynch, “bu sadece işe gitme yeteneği.”
“Şirketlerin rolüne ilişkin algı da değişti” diye ekliyor. “İşverenin toplumdaki ve toplumdaki sendika ile olan rolü tamamen ortadan kalktı. Thatcher projesinden bu yana geçen otuz ya da kırk yıldan fazla bir süredir, uzun vadede, birçok işçi sınıfı topluluğunu istikrarsızlaştırdılar.”
Güvensiz çalışma ve dış kaynaklı, sıfır saatlik sözleşmeler çağında, Lynch’in ülke çapında yakaladığı sınıf bilinci dürtüsü, herhangi bir bireysel anlaşmazlığı gölgede bırakıyor. Thatcherizmin temelini oluşturan hiperbireycilikle daha derin bir yüzleşmenin göstergesidir; tek değerin kârda olduğu neoliberal ortodoksiye bir meydan okumadır.
Fakat Thatchercı projenin ölüm sancılarına mı tanık oluyoruz, yoksa endüstriyel ilişkilerin akışında sadece kısa vadeli bir şişmeye mi tanık oluyoruz? Lynch, “Eh, sona erecek mi bilmiyorum, çünkü başka bir şey koymak zorundasınız” diyor. “Bunun sona ermesinin tek yolu, bir sistemi veya bir dizi reformu uygulamaya koymanızdır, bu yüzden Starmer’ın bir fırsatı olduğunu düşünüyorum.”İngiliz basını, RMT önderliğindeki demiryolu grevlerinin, insanların işe gitmesini engellediği için işçi sınıfına yönelik bir saldırı olduğunu iddia ediyor.
İşçi Partisi’nin ülkedeki enerjiyi yansıttığını düşünüp düşünmediği sorulduğunda Lynch ayağa kalktı. “Hayır, kesinlikle hayır. Bence çok dikkatliler. Bence radikalizmden korkmalarını sağlayacak şekilde yetiştirildiler.”
Ancak Lynch, değişimin nasıl gerçekleştiği konusunda pragmatik: “En sevdiğiniz solaklara sahip olarak bir seçim kazanacağınızı sanmıyorum” diyor. İşçi hareketinin çalışma şekli bu değil. İşçi hareketini istediğiniz yönde daha fazla yapmaya çalışmalısınız. Şimdi insanların biraz daha sınıf odaklı bir program istediği bir hareket var gibi görünüyor. Ve eğer bunu elde edebilirsek, çoğumuz mutlaka seçmeyeceğimiz insanları destekleyebiliriz. “
Ancak Lynch’in siyasi hinterlandı günlerinden beri değişen sadece ekonomi ya da sendika algıları değil. İngiliz toplumunun demografisi ve Sol’un bazı kesimlerinin maddi, sınıf temelli analizden toplumun daha kimliğe dayalı bir yorumuna doğru kaymaları da farklıdır. Lynch bu değişikliği bir dereceye kadar gerekli görüyor. “O zamanlar işyerinde birçok sorun vardı. Çok fazla ırkçılık vardı, çok fazla cinsiyetçilik vardı. Bu, sözde uyanıklığın olumlu yönlerinden biri.”
Kimlik politikaları çoğu zaman Sol için değil, Sağ için daha etkili bir seçim aracı olduğunu kanıtladı. Ülkeyi felç eden on yıldan fazla süren kemer sıkma ekonomisine, yıllarca Brexit’in neden olduğu hükümet çıkmazına, sayısız skandala ve kamu hayatındaki standartların sürekli olarak yeni diplere düşmesine rağmen, Muhafazakarlar iktidarda kaldılar ve hatta 2019’da çoğunluklarını artırdılar.
Sağcı güçler, azınlık gruplarını Britanya’da örtbas edici bir şekilde “geleneksel” işçi sınıfı olarak adlandırılan sınıfla çok kolay bir şekilde karşı karşıya getirdiler; çıkarım, beyazların siyaseti üzerinde tekel sahibi olduğu yönündeydi. Sağlam bir sanayi tabanının yokluğu – sendikal örgütlenme, sınıf bilinci – Sol’un daha geniş koalisyonunu parçaladı ve seçimlerin kültürel cephelerde yapılmasını sağladı. Neoliberal ortodoksluk ekonomik gerçekliğin ağırlığı karşısında parçalanırken, Muhafazakar Parti’nin kampanyalarının kültür savaşı retoriğine başvurması tesadüf değildir.Ortak maddi çıkarlar – ve onların etrafında harekete geçmek – insanları diğer bölünmeler arasında birleştirebilir.
Fakat sınıf ve kimlik politikaları arasındaki etkileşim nedir ve sendikalar modern İngiliz toplumunda nasıl bir rol oynamalıdır? Lynch, sendikaların “kesinlikle ilerlemek zorunda olduklarını” düşünüyor. “Çeşitliliği kucaklamalıyız – ve bu birliği değiştirmeye çalışıyoruz. Kadın hareketini kucaklamalı, her türlü çeşitliliği kucaklamalı.”
Nihayetinde, sınıf, diğer tüm mücadelelerin temelini oluşturan temeldir. “Sendikalar yalnızca endüstriyel güce dayanabilir,” diye ısrar ediyor Lynch. “Siyasi güç, endüstriyel güçten gelir. Ne için olduğunuzu ve neye karşı olduğunuzu çözmelisiniz.”
“Yani, bazen ‘kimlik politikası’ olarak adlandırılan şey ve bunların hepsi iyi” diyor. “Bu argümanların bazıları kazanıldı. İnsanlar ırkçı,” diye ekliyor, “ama ırkçı, cinsiyetçi ya da yobaz olmanıza izin verilmiyor ve bu harika. Ancak eşitsizlik hakkında yapmamız gereken tek argümanın endüstriyel bir tabana sahip olmak olduğu konusundaki dokunuşumuzu kaybedemeyiz. “
Lynch için bu sanayi temeli, tüm eşitsizliklere, her türlü adaletsizliğe ve ayrımcılığa karşı mücadelenin temel taşıdır. Bunlar işgücünün kendisine özgü mücadelelerdir. Bu yaz, Londra Metrosu’nda çalışan RMT üyelerinin grev eylemine tanık olundu – tüm çalışanların yaklaşık üçte biri etnik azınlıklardan oluşuyor. Hükümet istatistiklerine göre, sendika üyesi olan çalışanların oranı “siyah ve siyah İngiliz” işçiler (yüzde 26,9) arasında en yüksek, bunu “karışık” (yüzde 24,1) ve “beyaz” (yüzde 24) olarak sınıflandırılan işçiler izliyor.Lynch, geleneksel sendikacılığın dirilişine değil, modern dünya için yeni, farklı ve yeniden şekillendirilmiş bir şeye öncülük ediyor.
Eğer Britanya’nın ekonomik çözümü gerçekten yeniden şekillendirilecekse, Sağ’ın işçi sınıfı insanlarını karşı karşıya getirme fırsatını en iyi şekilde reddeden, her türden işçiyi kapsayan bu daha geniş sınıf politikası şemsiyesidir. Ortak maddi çıkarlar – ve onların etrafında harekete geçmek – insanları diğer bölünmeler arasında birleştirebilir. “Bunun endüstriyel, sınıfsal politika tarafı geri gelmek zorunda. Bunu yapmazsanız, sadece bir lobi grubusunuz “diyor Lynch. “Ve bir lobi grubu olmak, insanlardan sadece bir şeyler yapmalarını istemektir çünkü onların doğru ya da ahlaki olduklarını düşünüyorsunuz. Oysa bir grevde yaptığınız şey aslında işyerinde ve daha geniş ekonomide ekonomik gücü yeniden dengelemektir.”
Dinozor?
Sağ, Mick Lynch’i endüstrilere ve uzun zaman önce gitmiş yaşam biçimlerine yapışmış bir geri tepme olarak göstermeye çalışıyor, ancak sendikaların kendilerini modern taleplere göre şekillendirmeleri gerektiğini anlıyor. Bu, yalnızca daha çeşitli bir işçi sınıfını temsil etmek değil, aynı zamanda sendikacılığı modern ekonomiye ve istihdam piyasasına benimsemek anlamına da geliyor.
O halde Lynch, neoliberal ortodoksinin ve sendika karşıtı yasaların ağırlığı altında ezildiği şartlarla tanımlanan geleneksel sendikacılığın dirilişine değil, işçi sınıfı enerjisinin reenkarnasyonuna öncülük ediyor; modern dünya için yeni, farklı ve yeniden şekillendirilmiş bir şey. “Sınıf çatışması her gün,” diyor. “Bunu yaşadığınızı bilmek için Marksist olmanıza gerek yok. Maaşınızı kesiyorlarsa, işinizi alıyorlarsa, emekli maaşınızı, tatilinizi kesiyorlarsa, daha fazla kar elde etmek için hastalık maaşınızı alıyorlarsa, hoşunuza gitsin ya da gitmesin, sınıfsal bir durumdasınız demektir.”
Kapı çalındı. Lynch bakıyor. “Bu alt komiteyi biz mi yapıyoruz?” diyor ayağa fırlayarak. “Gitmek zorundayım.” Sıcak bir el sıkışma teklif ediyor, kapıyı açıyor ve Mick Lynch gidiyor: toplantılara gitmek, soruları cevaplamak, konuşmaları yapmak ve devam etmek.