Halk Savaşının Evrenselliği Üzerine Savunma
Filipinler Komünist Partisi’nin kurucu başkanı José Maria Sison 5 Haziran (2019) tarihinde, sanayileşmiş kapitalist ülkelerde Halk Savaşı olarak tanımladığı şey üzerine bir metin yayınladı. Ertesi gün bu makaleye bir yanıt verdik ve Sison 7 Haziran’da yanıt verdi.
Cevap oldukça ilginç. İlk metnin, Halk Savaşının evrensel olarak uygulanabilir olduğu teorisinin bir kınanması olarak okunması gerekse de, ikinci metni bir tür geri çekilme olarak görüyoruz. Halk Savaşı sorunuyla ilgili ilk makaleden bile daha az netlik ve kesinlik içermektedir. Soru başlık seviyesine yükseltilirken makalenin kendisinde net bir şekilde cevaplanmıyor. Doğrudan ve şüphesiz değil. Bu metinleri Uzun Süreli Halk Savaşı’nın evrensel uygulanabilirliğine yönelik bir saldırıdan başka bir şey olarak okumak hala imkansızdır, ancak kapı küçük bir çatlakla açık bırakılmıştır.
Pek çok oportünistin aşırı esnekliğini biliyoruz. Kendilerini en dar çatlaklardan kıpırdatabiliyorlar ve böylece Sison’un açıklamaları ile emperyalist ülkelerde Halk Savaşı’nın gerekliliğini savunmak arasında bir çelişki yokmuş gibi davranabilirler. Her zamanki gibi, “ikisi bir arada” gibi davranıyorlar ve iki çizgi mücadelesinden kaçmaktan başka bir şey istemiyorlar.
Sison, Uzun Süreli Halk Savaşının Evrenselliğine Saldırıyor
Kapıyı kapatmak gerekiyor. Sison bunu kendisi yapmazsa, biz onun için yapmalıyız. İlk metninde Sison şunları yazdı: “’Halkın savaşı’ terimi esnek bir şekilde halkın burjuva devletini devirmek için gerekli silahlı devrimini ifade etmek için kullanılabilir” ve “uzatılması gereken silahlı devrime hazırlıktır” ve “ Kapitalist sistem, egemen sınıfın artık eski şekilde yönetemeyeceği krizden öylesine ağır bir şekilde etkilenmedikçe ve halkın devrimci değişimi arzuladığı ve proletaryanın devrimci partisi devrime önderlik edecek kadar güçlü olana kadar devrim kazanamaz. “ . Bunu daha da yoğunlaştırmış olsak da ortaya konan çizgi oldukça açık.
Sison düşüncelerini özetleme alışkanlığında olmadığı için, biz onun için özetlemek zorunda kalıyoruz; ona göre, emperyalist ülkelerdeki Halk Savaşı silahlı devrimden başka bir şey değildir ve savaşın kendisi uzatılamaz, yalnızca onun hazırlıkları uzun sürelidir. Bu, Uzun Süreli Halk Savaşı stratejisine karşı bir tutumdur, ancak bunu açıkça ifade etmiyor. Yanlış okuma veya Sison’un iddia ettiği gibi “makalenin her bölümünü açık bağlamının dışında değerlendirme” söz konusuysa, herhangi bir zamanda Maoizmin PKP sentezi ve Halk Savaşı anlayışının evrensel olarak uygulanabilir olduğu konusundaki görüşünü açıkça ifade edebilir. Makalesini bu doktrini küçümsemekten başka bir şey olarak okumak imkansızdır, ancak gerçek duruşunu temsil etmiyorsa, bunu isterse her an düzeltebilir.
Bunun Halk Savaşının evrenselliğini ilk kez reddetmesi olmadığını biliyoruz, ama kim bilir, fikrini değiştirmiş olabilir …
Dürüst Olmayan Tartışma Yöntemleri
Jose Maria Sison, 7 Haziran tarihli kısa “Takip Notu” nda 6 Haziran tarihli metnimize bir “cevap” yazıyor. Yine, Sison kimsenin ismini kullanmadı veya kimseye doğrudan cevap yazmadı. Bunun yerine şöyle yazıyor:
“Herhangi bir endüstriyel kapitalist ülkede uzun süreli halk savaşı yürütmek, onu dogmatik bir şekilde öne sürmek veya makalemin her bölümünü açık bağlamının dışına çıkarmak meselesi değildir.”
Halk savaşı sorunu ya da ideolojimizdeki diğer herhangi bir anahtar soru, dogmatik dediklerinize hitap etmeyen ve hatta doğrudan alıntı yapmayan pasif agresif ifadeler meselesi olmamalıdır. Sison’un metnimize doğrudan yanıt vermesi tek başına daha büyük bir önem taşımaz, ancak entelektüel ve – daha da önemlisi – devrimci dürüstlük adına, Leninist netlik adına, en azından kısaca Peru Komünist Partisi adını vermelidir. Belgelerinden en azından bazılarını alıntılamalı veya diğer Marksist-Leninist-Maoist Parti ve Örgütlerin ortaya koyduğu belge ve beyanlardan herhangi birine atıfta bulunmalı.
Ama yoktur, Sison’un yöntemleri hakkında çok şey söylüyor.
Eski ve Yeni Olan Nedir?
Sison şöyle yazıyor:
“Emperyalist ülkelerde uzun süreli halk savaşı yürütme fikrini veya tehdidini on yıllardır zaten duyuyorum, ancak bugüne kadar herhangi bir emperyalist ülkede bunu ilan eden ve gerçekten başlatan bir Maoist parti görmedim.” Ve “Aslında, endüstriyel olarak gelişmiş bir kapitalist ülkede, ekonominin sanayi ve hizmet sektörlerindeki büyük çaplı proleter kitlelerin katılımıyla herhangi bir silahlı devrime önderlik edecek kadar güçlü herhangi bir Maoist partinin varlığının farkında değilim. (…)”
Bu, bize Halk Savaşı stratejisine bağlı olmayan ve bu nicelik ve nitelikte herhangi bir Maoist parti gösteremeyeceği gerçeği olmasaydı, ağır bir argüman olabilirdi. Dönemi yüz yıla uzatsak bile, emperyalist ülkelerde silahlı devrime öncülük eden ve Halk Savaşı stratejisine bağlı kalmayan bir Komünist Parti örneği yoktur. Komünist Partilerin önderlik ettiği bu tür mücadeleler, özünde Halk Savaşı olmak üzere ulusal kurtuluş savaşı biçimini aldı.
Sison, on yıllardır bunu duyduğu için Halk Savaşı “tartışması” ve “fikri” nden bıkmış durumda (Peru Komünist Partisi dünyadaki ilk Maoist Parti olarak bunu 1980’de Maoist bir ilke olarak kurduğundan, bunu söylemeye cüret ediyoruz.). Ancak, kapitalizmin ekonomik, politik ve askeri krizinin yarattığı felaketi beklemekte ve yokluğunda, ilişkileri “devrim için olgunlaştıran” uzun süreli yasal güç birikiminden asla yorulmayanlardan biri gibi görünüyor.
Kriz ve devrimin eşiğine kadar uzayan yasal birikim stratejisi eski bir stratejidir. Avrupa’da “Sol” un tamamen hakim stratejisi oldu ve hala da öyledir. Avrupa’daki tüm Troçkist, Hocacı ve Brejnev sapması parti ve örgütlerden, “Mao Zedong Düşüncesi” veya sözde devrimci örgütlerin varyasyonlarının hepsi veya hemen hemen hepsi öyle.
Proletaryanın ve tüm ezilen kitlelerin asimetrik savaşını taktik düzeyden stratejik düzeye yükselten, teoride Halk Savaşının evrenselliğini dünyanın her ülkesinde kuran, Uzun Süreli Halk Savaşını sürdüren Maoist ilke, yalnızca Başkan Gonzalo ve Peru Komünist Partisi tarafından yapılan Maoizmin özeti ve sentezi ile kurulmuştur. Bu, 1980’den beri ve özellikle 1988’de Peru Komünist Partisi’nin Genel Siyasi Çizgisi kurulduğundan beri doktrinin yalnızca bir parçasıydı. Bu nedenle oldukça yenidir. Ve o zamana kadar, bu çizgiye bağlı kalarak, Dünyada yalnızca tek bir Partiydi.
Sison zaten bu “fikirden” bıktı, ancak onun için PKP tarafından oluşturulan sentezin başından beri yorucu olduğu yönündeki varsayım temelsiz bir spekülasyon değil. Varsayım yapıyoruz ve Sison, eğer yanlışsa, Uzun Süreli Halk Savaşı’nın evrenselliğini, kendisi için yeni olduğu zaman bile doğru veya uygulanabilir olarak görmediği şeklindeki varsayımımızı düzeltmekte özgür. Geçen yıllar önemli değil, önemli olan içeriktir. Ve yeniyi reddeden ve eskiye tutunanın Sison olduğu açık görünüyor.
Sison, Halk Savaşı stratejisinin emperyalist ülkelerde eski bir şey olduğunun, resmini çiziyor, ancak bunun böyle olmadığını biliyoruz. Bu stratejiyi sürdürmek ve onu devrimin genel çizgisinin bir parçası haline getirmek emperyalist ülkelerde çok yenidir. Devrimci Enternasyonalist Hareket (DEH), 1993 tarihli açıklamasında bunu onayladı, ama içtenlikle değil. Revizyonist Avakian buna asla gerçek bir şekilde veya PKP ile aynı anlayışla bağlı kalmadı. PKP’nin onu ilk benimsediklerinden beri bu çizgi için savaştığı doğrudur, ancak onu batının devrimci hareketinde eski bir şey olarak tasvir etmek yanlıştır.
Yeni, Kırılgan Doğar. DEH partileri ve Halk Savaşlarını destekleyen Marksist-leninistler arasında ve PKP’nin kendi içinde, 1990’larda birkaç çekişen çizgi vardı ve Maoizmin açık bir hakimiyeti söz konusu değildi. Gerçek Marksist- Leninist-Maoist, esasen Maoist, Örgütler ve Partiler artık emperyalist ülkelerde ortaya çıktığında, yeni doğmakta olan bir şeyin karakteristiğine sahiptir. Gençliğinde yeninin tüm özelliklerine sahiptir. Küçüktür, uzun bir geçmişe sahip değildir, oportünistleri etkileyen tek şey olan tüm niceliksel kütleye sahip değildir – ama çok daha önemli bir şeye sahiptir; gelişiyor, büyüyor, kafasında bir gelecek var, revizyonizm ise eski, çürümüş ve sadece çöp kovası için olgunlaşmış durumda.
Emperyalist ülkelerde Maoizmden ve Halk Savaşı stratejisinden bahsettiğimizde, Başkan Gonzalo’nun PKP’nin İnşa Hattında Yeni Güç’ten söz ederken şu sözlerini aklımızda tutmalıyız:
“Yoldaşlar, Yeni Güç kırılgan, zayıf doğacak çünkü yeni olacak, ama kaderi kendini değişim yoluyla, çeşitlilik yoluyla, kırılganlıkla, yumuşak bir fidan gibi geliştirmektir.”
Sison, gerçeklik resmini baş aşağı boyar ve şafağın yumuşak ışığını alacakaranlığın gölgeleriyle karıştırır. İlk sırada oturmuş, enstrümanların ilk akortunu dinlemiş ve şimdi orkestra daha giriş bölümünü çalmaya başlamadan önce gösterinin bittiğini düşünüyor.
Halk Savaşı’nın Siyasi Hazırlığı Üzerine
Sison şöyle yazıyor:
“Herhangi bir endüstriyel kapitalist ülkede süregelen herhangi bir türden halk savaşı yoktur. (…) Bunun için ciddi bir hazırlık yapılmamaktadır. (…) Halkın böyle bir silahlı devrimine hazırlanmak ve bunu gerçekleştirmek en az birkaç yıl alacak. “
Hiçbir hazırlık yapılmadığının ifadesine gerçekten değinemeyiz. Bu doğru olabilir. Olmayabilir. Ancak Sison’un açıklaması açıkça gösteriyor ki, eğer herhangi biri bu tür hazırlıkları nerede yapacaksa, Sison’a asla söylememelidir, çünkü kendisi bu tür hazırlıkları ve bunların ciddiyetini tüm dünyaya bildirmek zorunda hissetti. En azından büyük ölçüde üzerinde anlaştığımız diğer iki ifade var. Bugün hiçbir Maoist Komünist Parti, emperyalist ülkelerde Uzun Süreli Halk Savaşına liderlik etmiyor ve böyle bir Halk Savaşının “en azından birkaç yıl” hazırlanması gerekecek.
Bu tür savaş hazırlıklarının içeriğiyle ilgili olarak, bu metnin yazarı, Peru Komünist Partisi tarafından yapılan ve partinin Askeri Hattında kısaca sunulan hazırlıklara atıfta bulunacaktır. Bir kez daha Alman dergisi Klassenstandpunkt’ın yayın kurulunun mükemmel makalesine atıfta bulunacağız, Halk Savaşı – Kurtuluşa giden tek yol. Ayrıca Lenin’in bazı metinlerine de atıfta bulunabiliriz, bunların arasında yazdığı Gerilla Savaşı ma
kalesi:
“Bir iç savaş döneminde prolet
aryanın ideal partisi, savaşan bir partidir. Bu kesinlikle tartışılmaz. “ ve “Herhangi bir savaştaki her askeri harekat, savaşçıların saflarını belli bir ölçüde bozar. Ancak bu, birinin savaşmaması gerektiği anlamına gelmez. Bu, kişinin dövüşmeyi öğrenmesi gerektiği anlamına gelir. Hepsi bu.”
Lenin’in bu makalesi açık sınırlamalara sahiptir. Marksizm-Leninizm-Maoizm ideolojisi 1906’dan beri ilerlemiştir. Ancak, savaşmayı öğrenmenin gerektiği noktasını vurguluyoruz. Ve Mao Zedong’un alıntısında, kişinin savaşarak savaşı öğrenmesi gerektiğini belirtir.
Brezilya Komünist Partisi (Kızıl Fraksiyon), Komünist Partilerin militarizasyonu üzerine yeni bir makale yazdı ve bu makale Dem Volke Dienen tarafından tercüme edildi ve kamuoyuna duyuruldu. Ayrıca konuyla ilgili diğer önemli makaleleri de kamuoyuna yayınladılar.
Bu yazıların ve alıntıların yeterli olmadığını biliyoruz ama bu bir başlangıç ve soru hakkında okunacak ve söylenecek çok şey var ve daha da önemlisi; yapılacak daha çok şey var. PKP’nin Genel Siyasi Hattı’nın tamamı ve Başkan Gonzalo’nun tüm çalışmaları bugün devrimciler tarafından incelenmelidir. Halk Savaşı stratejisinin esas olarak Mao Zedong tarafından kurulduğu ve çalışmalarının incelenmesi gerektiği belirtiliyor. PKP’nin de belirttiği gibi, Avrupa’daki silahlı mücadele deneyimleri incelenmeli, analiz edilmeli ve sentezlenmelidir. Bunlardan özellikle İrlanda’da uzun süren bağımsızlık savaşını vurgulamak isteriz. Modern haliyle bu savaş, yüz yıldan fazla bir süredir inişli çıkışlı, akışlı ve alçaltılmış, zaferleri ve yenilgileri ile durmaksızın yürütülüyor, ancak asla durmuyor. Sinn Fein liderliğindeki hainler, 1990’larda onu bir kez daha tasfiye etmeye çalıştılar, ancak hala savaş devam ediyor! Sanayileşmiş, gelişmiş, kapitalist bir ülkede, dünyanın en güçlü emperyalistlerinden biri tarafından boyun eğdirilmiş bir ülkede üstelik.
Halk Savaşı’nın evrenselliğinin Peru Halk Savaşı’nda tesis edildiğini ve emperyalist ülkelerdeki sorunun doktrini oluşturmak değil, onu belirli ülkelerdeki özel koşullara yaratıcı bir şekilde uygulamak olduğunu savunuyoruz. Teori, yalnızca teorik bilim alanında daha önemli sıçramalar yapamaz, ancak bunu Halk Savaşı’nın ortasında yapabilir.
Zaten sahip olduğumuz bilgilere göre harekete geçmeden önce, en uzak ve varsayımsal bile olsa her küçük sorunun yanıtlanmasını talep etmek, sık sık karşılaştığımız bir yöntem olan çok yaygın bir tartışma yöntemidir. Gelecekteki komünist toplumda hayatın her yönünün nasıl düzenleneceğine dair sonsuz gibi görünen bir soru dizisiyle karşılaşmadık mı? Sanki burjuvazi, Bastille’e saldırmadan önce kapitalizmle ilgili bu tür her sorunu çözmüş gibi! Sison’un da benzer talepleri var ve aynı zamanda tüm sorunları çarpıtıyor. Emperyalist ülkelerde savaşmak için ezilen ülkelere göre tamamen farklı bir şey varmış gibi gösteriliyor. Sanki savaşın evrensel yasaları olmadığı gibi ve silahlar Avrupa’da Asya’dakinden farklı bir şekilde çalışıyor gibi hareket ediyor.
Elbette belirli ülkelerin özel koşullarına vurgu yapılmalıdır. İngiltere gibi bir ülke ile Filipinler arasında niteliksel farklılıklar vardır. Açıkça görüldüğü gibi, Sison aslında bunlardan bazılarına da işaret etmiş olabilir.
Halk Savaşı’nın Pratik Hazırlıkları Üzerine
Sison şöyle yazıyor:
“Endüstriyel kapitalist ülkede, süreleri ve ölçeği ne olursa olsun bir halk savaşı, ancak ideolojik çalışma, siyasi eğitim ve kitlesel çalışma, parti ve kitlesel örgütlenme, gizli silah birikimi, siyasi-askeri eğitim ve Bolşevik üssulda gerici silahlı kuvvetlerin içine sızmadan oluşan bir hazırlık döneminden sonra mümkündür. Bu tür hazırlıklar veya bunlarla ilgili öneriler küçümsenmemeli. “
Hiç kimsenin bu karakterdeki hazırlıkları küçümsemediğini, iddia ederiz, en azından kendimizi. Sison’un önerdiği “gizli silah birikimini” körü körüne kabul etmiyoruz. Peru Halk Savaşı ve diğer ülkelerdeki Halk Savaşları ne bunu, ne de “gerici silahlı kuvvetlerin içine sızma” yı gerçekleştirdi. Silahların ele geçirilmesi, hazırlanmasında değil, başlangıcında ve gelişiminde Halk Savaşının bir parçası olmuştur.
Aynı şey silahlı kuvvetlerin içine sızma için de söylenebilir. Ancak Birinci Dünya Savaşı sırasında Rus silahlı kuvvetlerinin somut durumunun bugün Avrupa ve Kuzey Amerika emperyalist ordularından tamamen farklı olduğu ve bu nedenle gerici silahlı kuvvetlere sızma hattının “bolşevik tarzda” uygulanamayacağı vurgulanmalıdır. En azından somut koşullara büyük bir uyarlama olmadan.
Ve bu soruda, parti tarafından üretilen örgütlerin temel olduğu ve diğer örgütlere sızmanın ikincil olduğunu ifade eden, PKP doktrini uygulanmalıdır. Gerici silahlı kuvvetlerin içine sızma ikincil, Militarize Komünist Parti’nin tek önderliği altında Halk Ordusu’nu oluşturmak birincildir.
Karışıklıkla Mücadele Etmenin ve Savaşı “Kanlı Siyaset” Olarak Anlamanın Önemi
Halk Savaşı öncesindeki hazırlıklar sorunu ve onun ilk aşaması, kötü niyetle veya istemeden kolayca karıştırılır. Bir kişi, Halk Savaşının uzun süreliğini inkar ederse veya hesaba katmazsa, onu tüm nesnel koşulların “olgunlaştığı” uzak geleceğe kadar “erteleyebilir”. Kişi, savaşın kan dökülmesini anlamazsa, askeri açıdan net değilse, gerçek bir savaş beklentisi olmaksızın uzun süreli hazırlıklar için savaşı reddedebilir. Hatta Norveç’te ve belki de İtalya’da deneyimlediğimiz gibi, uzun süren hazırlıkları Halk Savaşının bir parçası olarak resmeden sağ oportünist bir çizgi gelişebilir. Bu, Mao Zedong’un ve hatta Maoizmin takipçilerinin siyasi faaliyetleri savaşın sözlüğünde giydirdiği birçok Avrupa ülkesindeki deneyimlere benzer. Kendi başına bir hata değildir, ancak bu, dökülen kanı boşa çıkarırsa ve savaş kavramını sadece siyasetle karıştırırsa, çok büyük bir hata olur.
Gerilla savaşının bazı kısımları siyasetin her alanında uygulanabilir. Sun Zus’un ebedi eseri “Savaş Sanatı” yeniden yazıldığında ve borsa simsarlarının ve iş adamlarının kullanımı için benimsendiğinde buna benzerlikler bulabiliriz. Bu aynı zamanda Proleter Askeri Strateji için de geçerlidir. Bunun birçok yasası ve kavramı siyasi stratejide de uygulanabilir. Ancak Clausewitz’in savaşın siyasetin başka yollarla devamı olduğu tezini ve Mao Zedong’un siyasetin kan dökülmeyen savaş olduğu, savaşın ise kan dökülen siyaset olduğu şeklindeki gerçeğini vurgulamalıyız. Halk Savaşına hazırlanmanın bir parçası olan politik çalışma savaş değil, sadece politikadır.
Halk Savaşının evrensellik stratejisi, uzun süreli yasal güç birikimi uygulamasına devam edilirken basitçe tanımların ve kelimelerin değiştirilmesi meselesi değildir. Halk Savaşı sorunu, tüm ülkelerde devrimin, sınırlı, gelişmemiş ve başlangıcından itibaren geliştirilen Uzun Süreli Halk Savaşı şeklini alacağını kabul etme meselesidir, ancak yine de uygun bir savaş olarak gelişmelidir, yani sadece yasal siyasi çalışma yoluyla sonsuz “hazırlık” değildir.
Halk Savaşı hazırlıklarında her şey Halk Savaşı için olmalıdır. Sison ile aynı pozisyondaki tarafların ve örgütlerin uygulamalarını biliyoruz. Silahlı devrim konuşmasının sadece bir konuşma olduğunu biliyoruz. Askeri teoriyi bile incelemediklerini biliyoruz. Devrime sadece sözde hizmet ettiklerini biliyoruz. Bunun doğru olduğunu biliyoruz, birçoğunun kötü niyeti olmasa da, revizyonizmin ve özellikle dogmatik- revizyonizmin ideolojik çerçevesi içinde “tuzağa düşmüşler”. Konuşmasını konuşurlar, ama eylemi gerçekleştirmezler. Sison, “kavramların” onlarca yıldır ciddi bir hazırlık yapılmadan savunulduğunu iddia ettiğinde, aptal bir yargıç rolünü üstlenir, ancak gerçekten aptalca bir yargıyı hak eden şey birikimcilerin sicilidir. İlk kez tanımlandığı şekliyle Maoizme bağlı kalmazlar, devrimin nasıl yapılacağına dair gerçek bir cevapları yoktur, ancak parlamentarizm içinde asırlık olan uzun süreli yasal mücadele pratiğine geri dönerler.
Sison, Komünist Manifesto’ya Karşı Sağ-Oportünist Aşamacılığın Savunuculuğunu Yapıyor
Sison şöyle yazıyor:
“Komünist Manifesto’nun burjuva sınıf diktatörlüğüne karşı demokrasi için verilen savaşı kazanması yönündeki sürekli uyarısını küçümseyen ve subjektif güçlerin gerekli hazırlıkları ve bahsettiğim elverişli nesnel koşullar olmadan bir endüstriyel kapitalist ülkede halk savaşını ilan edip başlatmak için çığlık atan, yalnızca bir “Sol” oportünist, sahte bir Maoist veya hatta bir ajan provokatör olabilir.”
“Kedi çantadan çıktı” denebilir. Sison, böyle bir iddianın temeli olmaksızın ikiye katlanıp diğerlerini “sahte Maoist” ve hatta “ajan provokatör” olmakla karaladı. Yine söylediği şey kötü niyetlidir. İlk paragrafında “yanlış anlaşılma.” Dan bahsediyor, ancak açıkça önceki makalemizi okuyan herkes, Halk Savaşının “gerekli hazırlıklar olmadan” (!) başlaması gerektiği gibi bir iddiamızın olmadığını görmüştür. Başkalarının Komünist Manifesto’yu küçümseme iddiaları da tamamen kötü niyetli.
Sison ilk metninde şunları yazdı:
“Sosyalizmin maddi temeli kapitalizmde mevcut olsa bile, proletarya önce faşizmi yenmeli, böylece sosyalizm zafer kazanmadan önce demokrasi için savaşı kazanmalıdır.”
Bağlamda, bu yalnızca Sison’un bir tür aşamacılığı savunduğu şeklinde okunabilir. Tez, sosyalist devrim aşamasına girmeden önce burjuvazinin devrimi önlemek için faşizmi uygulayacağı ve daha sonra mücadelenin ilk aşamasının faşizme karşı demokratik mücadele olacağı, bunu birçok sağ oportünistten ama aynı zamanda dürüst devrimciden de çok iyi biliyoruz. Ancak bunun, Marks ve Engels’in yazdığı Komünist Manifesto ile hiçbir ilgisi yoktur:
“Yukarıda, işçi sınıfının devriminin ilk adımının, demokrasi savaşını kazanmak için proletaryayı egemen sınıf konumuna yükseltmek olduğunu gördük.”
Marks ve Engels, bu nedenle, “demokrasi savaşını” kazanmanın ön koşulu olarak proletarya diktatörlüğünü kurmanın gerekliliğini iddia eder. Proletaryayı yönetici sınıf konumuna yükseltmek sosyalizmi kurmaktır ve bu da demokrasi savaşını kazanmaktır. Bu soruya daha derinlemesine girerek, Sison’un nasıl Marksist olmayan tipte bir aşamacılığa düştüğünü ortaya çıkarır. Moskova revizyonistleri ve onların Avrupa’daki kuklaları tarafından önerilen tekel karşıtı koalisyon stratejisine benzer. Bu strateji basitçe, ilk aşama olarak tekelci sermayeye karşı koalisyon olmak ve iktidarı ellerinden almak (!) Ve ardından ikinci aşamada kapitalizme karşı sosyalist devrim yapmak olarak özetleniyor. Bu, Norveç’in revizyonist “Komünist Partisi” nin programatik çizgisidir ve özünde Sison çizgisinden, ilk olarak demokrasi savaşını kazanma (faşizmi yenerek) ve sonra ikinci olarak “sosyalizm zafer kazanabilir” şeklinden çok da farklı değildir.
Bizim görüşümüz, faşizmin ancak Halk Savaşı’nın ortasında yenilebileceği ve demokrasi savaşını kazanarak devlet iktidarının savaşını kazanmasının ancak sosyalist devrim, yani bunun bazı “ön aşamalarla” değil, Halk Savaşı ile ve aracılığıyla yapılabileceğidir.
Militarize Maoist Komünist Partilerin ve Uzun Süreli Halk Savaşının Gerekliliği Hakkında Daha Fazla Bilgi
Biz hemfikiriz ve her devrimci, Halk Savaşının ideolojik, politik ve örgütsel çalışma ve politik-askeri eğitimle hazırlanması gerektiği konusunda hemfikiriz. Tıpkı devrimcilerin hem açık hem yasal hem de gizli ve yasal olmayan mücadele biçimlerini ve devrimci mücadeleyi geliştirme yöntemlerini uygulamaları gerektiği konusunda hemfikir olduğumuz gibi. Ancak Maoizmin rehberliğinde, devrimci savaş doktrininin sınıf mücadelesinin en yüksek biçimi ve iktidarı almanın yegane yolu olduğuna bağlı kalıyoruz. Bu, komünistlerin askeri soruna, Halk Savaşını hazırlamaya ve geliştirmeye tüm dikkatini gerektirmelidir. Gerçekte her sağ oportünistin yaptığı şekilde gündemdeki son nokta, neredeyse unutulmuş gibi eklenen son düşünce gibi muamele edilemez.
Dahası, yalnızca Halk Savaşını yürütmek amacıyla örgütlenmiş bir Komünist Parti talep ediyor. Tamamen yasal olarak örgütlenmiş bir Partinin herhangi bir gizli ve hukuki olmayan mücadele biçimi geliştirmesi imkansızdır. Böyle bir yasalcı örgütün yasadışı mücadele biçimlerini almasını önermek, gerçekte bir ajan provokatörün işidir. Sison, Maoistlere bu tür sözler sarf ediyor, ancak isimleri isimlendirmeme ve belgelere atıfta bulunmama politikası ile, “Sol ve Sağ oportünistlerin, sahte Maoist veya Ajanın tuzaklarından” bahsedebiliyor. Kimseyi suçlamamak ve bir şey kanıtlamak zorunda kalmamak yine Sison’un kendisini diğerlerinden daha fazla açığa çıkaran bir tür entelektüel sahtekarlıktır.
Açık olmak gerekirse, Maoist olmak, Uzun Süreli Halk Savaşı’nın evrenselliğine bağlı kalmaktır. Bu stratejiyi savunmak ve uygulamak, esasen uygulamak demektir. Halk Savaşını uygulamak için Başkan Gonzalo’nun evrensel olarak geçerli katkılarını, özellikle de Militarize Komünist Parti kavramını ve Parti, Ordu ve Cephe-Yeni Devlet’in Eş Merkezli inşasını uygulamak gerekir. Komünist Parti çekirdek ve merkezdir, Proleter sınıf örgütünün en yüksek biçimidir ve bir Halk Savaşına liderlik edebilmesi için askerileştirilmesi gerekir.
Peru Komünist Partisi Askeri Çizgisinde şöyle yazıyor:
“Üçüncü an (1980’den günümüze). Parti, Halk Savaşına liderlik etmeye başladı. Askeri çizgi, “Yolun Uygulanması ve Geliştirilmesi” ile şekillenmiştir. Bu üçüncü anın dört kilometre taşı vardır: 1) Tanım; 2) Hazırlık; 3) Başlatma; ve 4) Gerilla savaşının gelişimi. “
Aynısı her Halk Savaşı için evrenseldir. Önce tanımlanmalı, sonra hazırlanmalı, sonra başlatılmalı, sonra geliştirilmelidir. Açıkça tanımlamak için, tüm eski oportünizme karşı iki çizgi mücadelesi verilmelidir. PKP’nin, Engel’in Partinin Kitle Çizgisi, tezine gönderme yaptığı gibi:,
“Böylesine eski bir siyasi hareketin ve işçi hareketinin olduğu bir ülkede, her zaman, adım adım temizlenmesi gereken, geleneğin miras aldığı devasa bir çöp yığını vardır.”
Uzun süreli yasal birikim teorisi, bu devasa çöp yığınının bir parçasıdır. Maoizmin süpürgesiyle süpürülmesi gerekiyor. Tüm eski gelenekler gibi, yeni biçimlerde yeniden ortaya çıkacak, hatta “Maoizm” biçimini alacaktır. Bu, her adımda proleter ideolojinin gelişiminin bir özelliği olmuştur. Revizyonizm, Marksizm olarak yeniden markalandı ve daha sonra Marksizm-Leninizm olarak yeniden markalandı. Ve bugün Marksizm-Leninizm-Maoizm olarak yeniden markalandı. Bugün neden farklı olsun?
Yani bu korkulacak veya şaşırtılacak bir şey değil. Aktif ideolojik mücadeleden yanayız, revizyonizmden korkmadığımız için korkmuyoruz. Hareketin içine sızdırılmaya çalışıldığında veya yoldaşlar, revizyonist içeriğini anlamadıkları ve parlak ve cilalı yüzeyiyle büyülendikleri için körü körüne onu tanıttığında bile.
Son olarak, en yeni ve en genç Maoist örgütlerin hiçbiri bu konuda kibirli olmamalıdır, çünkü biz kendimiz bu tür sorularla boğuşmadık mı? İki çizgi mücadelesinde komünist tavır korkusuzdur, ama aynı zamanda mütevazıdır. Yeni zirvelere ulaşırken, dediğimiz gibi, “ikincisini peşimizden çekmemeye” dikkat edilmelidir. Daha ileriye gittiğimize inandığımız halde, kısa bir süre önce bulunduğumuz yerde olan yoldaşlara, arkadaşlara veya kitlelere kınamalı veya küstahça davranmamalıyız.
Brezilya Komünist Partisi’nin (Kızıl Fraksiyon) Başkan Mao’dan aktardığı gibi – bu sorularla uğraşırken iki elimiz olmalı. Bir yandan yanlış çizgilerle mücadele ediyor, diğer yandan eski hatalarını ortadan kaldırırsa tüm dürüst devrimcilerin bize katılmasını diliyoruz.
Yeni doğan için içgörü fethedilmeli, birlik fethedilmeli, her nefes ve kalp atışı için mücadele edilmelidir. Hayat mücadeledir ve bu yüzden mücadele hareketi canlıdır ve ilkesiz birliği teşvik eden, mücadeleden uzaklaşan hareket ölüyor ve çürüyor.
Uluslararası Komünist Hareketin Maoizm ve Halk Savaşı altında birleşmesine ilerleyin!
Her ülkede Halk Savaşını tanımlayın, hazırlayın, başlatın ve geliştirin!
Komünizme Kadar Halk Savaşı!
Yorumlar kapalı.